ဖက္ထိပ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ဗမာျပည္

သတင္းတပုဒ္မွာ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္က ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အဓမၼ ခိုင္းေစမႈမ်ား ပေပ်ာက္ေစရန္ တပ္မေတာ္ကို ၫႊန္ၾကားမယ္လို႕ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အရင္လို နယ္ေတြမွာ လူထုကို ဗိုလ္မက်ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာနဲ႕ သာဓုေခၚရမယ့္ ကိစၥပါ။

မတရားဗိုလ္မက်ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚရမယ့္ ကိစၥပါ။ (ဓာတ္ပံု- Reuters)

ဒါေပမယ့္ တပ္တြင္းမွာ အခ်င္းခ်င္း ဗိုလ္က်မႈအေၾကာင္းေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက သိတာနည္းပါတယ္။ ေအာက္ေျခအဆင့္ ရဲေဘာ္၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေလးေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တကယ့္ ဆႏၵအရ နဲ႕ အသိ၊ တာဝန္ဝတၱရားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ စစ္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မကိုက္ညီဘဲ စစ္တိုင္းမႈး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႕နဲ႕ခိုင္းလို႕ လုပ္ရရင္ ဒါေတြဟာ အဓမၼအလုပ္ေစခိုင္းမႈမွာေရာ အက်ံဴးမဝင္ဘူးလား။ မိမိတာဝန္၊ ဝတၱရားျပင္ပက အပိုအလုပ္ေတြကို  ျငင္းခ်င္ရင္ ျငင္းပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရသင့္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတာကာ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြ မွာ တန္းစီ ေနာက္က်တာ၊ ဝတ္စံုကို ေသေသသပ္သပ္ မဝတ္တာလို အေသးစားျပစ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ရင္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးရျခင္း၊ အစားအေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာဝန္ယူေပးရျခင္း စတဲ့ မိမိတာဝန္နဲ႕ တိုက္ရိုက္မသက္ဆိုင္တဲ့ တာဝန္ပိုေတြကို ယူရတဲ့ အျပစ္ေပးမႈ (Punishment) ေတြ ရွိေလ့ရွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို စစ္တပ္သံုး အဂၤလိပ္စကားမွာ Fatigue လို႕ေခၚတယ္။ ဗမာ စစ္တပ္နဲ႕ ရဲ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာေတာ့ ဖက္ထိပ္ ဆိုျပီး နာမည္ႀကီးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္က ဖက္ထိပ္က အျပစ္ေပးမႈပံုစံထက္မကဘဲ  တပ္တြင္း၊ ရဲတန္းလ်ားအတြင္း ေန႕စဥ္အလုပ္၊ တာဝန္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္တပ္ (ရဲလည္း ရံဖန္ရံခါပါတယ္) ဟာ မိမိရဲ႕ လုပ္ငန္းတာဝန္ျပင္ပက ရထားလမ္းေဖာက္၊ ကားလမ္းခင္း စတာလို တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးကိစၥေတြမွာ ေျမတူး၊  ေျမသယ္၊ ေက်ာက္ထု စတဲ့ ကူလီအလုပ္ေတြကို အခမဲ့ လုပ္ေပးေနရတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနက ေန႕တြက္ေပးတာေတြ ရွိတယ္ဆိုဦးေတာ့ ဒီလုပ္အားခေတြဟာ တကယ္လုပ္ကိုင္ေပးရတဲ့ ေအာက္ေျခအဆင့္ ရဲေဘာ္ေတြ တကယ္ ခံစားခြင့္မရွိတာ မ်ားတယ္။ ခံစားခြင့္ရတဲ့ အခါေတြမွာလည္း လုပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္နဲ႕ လံုးလံုးမထိုက္တန္တဲ့ ေငြေၾကး၊ ရိကၡာ အနည္းအက်ဥ္းသာျဖစ္တယ္။
စာေရးသူ ငယ္စဥ္ကစားသမားဘဝက ၾကံဳေတြ႕ဖူးတဲ့ ဖက္ထိပ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးဆိုရင္ ခုအခ်ိန္အထိ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ စာေရးသူထက္ ႀကီးတဲ့ စီနီယာ ကစားသမားႀကီး တစ္ေယာက္ဟာ အားကစားထူးခၽြန္လို႕ စစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္း တစ္ခုက လစာေပး၊ အပိုဆုေတြ ေပးၿပီး သူတို႕ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ေနာက္ပိုင္း ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန ကိုယ္စားျပဳၿပီး အဆင့္ျမင့္တန္းၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဝင္ကစားေစတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူငယ္အဆင့္မွာ တိုင္းျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရၿပီး ႏိုင္ငံတကာမွာ ေရႊတံဆပ္ေတြယူ၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲ့အတြက္ စစ္တပ္ကလည္း ရာထူးတဆင့္ တိုးေပးတာ၊ ဂုဏ္ျပဳေငြ ခ်ီးျမွင့္တာစတာေတြ လုပ္ေပးတယ္။  မူရင္း စစ္တိုင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိတဲ့ တိုင္းအားကစားကြင္းႀကီးမွာဆို စာေရးသူ လက္လွမ္းမီွတဲ့ အခ်ိန္ကေလာက္အထိ သူ႕ဓာတ္ပံုကို ဗီြႏိုင္းအျဖစ္နဲ႕ ခ်ိတ္ဆြဲဂုဏ္ျပဳထားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကစားရင္း ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္တဲ့အခ်ိန္၊ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္ခံ စစ္တပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မျဖစ္မေန တြဲလ်က္ ပါလာတဲ့ လုပ္အားေပးေတြ၊ ဖက္ထိပ္ေတြကို ေန႕စဥ္အမွ် ရင္ဆိုင္လာရတယ္။  ကစားသမားဘဝကို ျမတ္ႏိုးလို႕၊ အားကစားနဲ႕ တိုင္းျပည္တာဝန္ ထမ္းခ်င္လို႕ အားကစားတစ္ခုတည္းကိုသာ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ ကစားသမားႀကီးဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေန႕စဥ္ ႏွိပ္စက္သလို မတရားခိုင္းခံေနရတဲ့ ဖက္ထိပ္ကို ေၾကာက္လန္႕၊ ရြံ႕ရွာ၊ ၿငီးေငြ႕ၿပီး စစ္တပ္က ထြက္ခြင့္ေတာင္းတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ထြက္ခြင့္မရေတာ့ ခြင့္မေတာင္းဘဲ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ စစ္တပ္က တပ္ေျပးမႈနဲ႕ သူ႕ကို ဖမ္းၿပီး ေထာင္ (၅) ႏွစ္ခ်တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေရႊတံဆပ္ေတြ ယူေပးခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစားသမားဟာ အျပစ္မရွိဘဲ ေထာင္ထဲမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ထဲက အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ထြက္လာႏို္င္ဖို႕အတြက္လည္း ကစားသမားဘဝနဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ေခၽြးနဲ႕ ရင္းရွာခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးေတြကို အကုန္အသံုးျပဳလိုက္ရတယ္။
ဒါမ်ိဳးျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ကာကြယ္ေရး၊  ျပည္ထဲေရး စတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ကစားသမားအေနနဲ႕ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အျခား အားကစားသမားမိတ္ေဆြေတြလည္း အျမဲၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အျခား ကစားသမားမဟုတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း ခံစားရမႈ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အတူတူပါပဲ။ လူႀကီးအလွဴမွာ ဗူးသီလွီး၊ ေခြးေမာင္း၊ ယက္ခတ္ ရတာကအစ ေန႕စဥ္ လူႀကီးအိမ္ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေရခပ္၊ လူႀကီး ကေလးထိန္း၊ ေက်ာင္းပို႕၊ ေက်ာင္းႀကိဳ၊ လူႀကီးကေတာ္ ေစ်းပို႕၊ ဖုန္းဘီလ္ ေဆာင္ေပးရတာအဆံုး မဆိုင္တဲ့ အလုပ္တာဝန္အပို၊ ၾကီးႀကီးေသးေသးေတြကို မထမ္းခ်င္ဘဲ ထမ္းေနၾကရတယ္။
ဒါေတြဟာ ရာထူး အဆင့္ဆင့္အလိုက္ ဟိုးထိပ္ပိုင္းအထိရွိတာျဖစ္ၿပီး ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း ဆက္ဆံမႈပံုစံဟာ ဓေလ့တခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ထက္ႀကီးတဲ့လူကို ကိုယ္က ကၽြန္ခံလိုက္၊ ကိုယ္ထက္ငယ္တဲ့သူၾက ကိုယ္က ကၽြန္လိုခိုင္းလိုက္နဲ႕ စနစ္ဆိုး သံသရာဟာ လည္ေနတယ္။ အဲ့လို အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူတစ္ဦးတည္းသာ ကၽြန္လို ခိုင္းခံေနရတာမဟုတ္ပဲ၊ သူရဲ႕ မိသားစုပါ အျမဲလိုလို တြဲလ်က္ အထက္လူႀကီးရဲ႕ ပုဂၢလိက ဘဝ အလုပ္ေတြကို အခမဲ့ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေပးရေလ့ရွိတယ္။
စာေရးသူ မိတ္ေဆြ ဗိုလ္မႈးႀကီးသား တစ္ေယာက္ဆို သူငယ္ငယ္တုန္းက (သူ႕ဖခင္ အရာရွိငယ္ဘဝတုန္းက) သူ႕ဖခင္ရဲ႕ အထက္အရာရွိ တပ္ရင္းမႈးရဲ႕ သားနဲ႕ ကစားဖို႕ စိတ္မပါဘဲနဲ႕ အျမဲလိုလို သြားကစားေပးခဲ့ရတာကို သတိတရနဲ႕ ေျပာဖူးတယ္။ ဒီလို မူလ အလုပ္တာဝန္နဲ႕ လံုးဝ မသက္ဆိုင္တဲ့ အပိုဝန္ေတြကို မိသားစုပါ ထမ္းေနရတာဟာ ဓေလ့တစ္ခုလိုျဖစ္ေနတာ၊ ေၾကာက္လို႕ လုပ္ေပးေနရတာအျပင္ အရည္အခ်င္းအရ ရာထူးတက္တဲ့ စနစ္အဖြဲ႕အစည္း မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ကိုယ္ရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ ဘဝ တက္လမ္းအတြက္လည္း ျဖစ္ေနၾကရတယ္။
ေနာက္မတရားမႈတစ္ခုကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အစိုးရက ေငြေၾကး၊ လစာ၊ ရိကၡာ အျပည့္အဝ မေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ဘဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ တပ္တြင္း  စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရးေတြကို စီမံခ်က္အေနနဲ႕ အတင္းအဓမၼ လုပ္ခိုင္းေနျခင္းျဖစ္တယ္။ စစ္သင္တန္း သံုးေလးလသာ တက္ခဲ့ရတဲ့ တပ္သားေလးေတြဟာ ေသနတ္အေၾကာင္းသာ ေကာင္းေကာင္းမသိရင္ေနရမယ္ ေျမတူး၊ ေျမဆြ၊ ေပါင္းသင္၊ ေရေလာင္း၊ ဝက္ေမြး၊ ၾကက္ေမြးအလုပ္ေတြကိုေတာ့ ေန႕စဥ္ အဓမၼ အခိုင္းခံေနရေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္။
ဒီလိုအလုပ္ေတြကို မိမိဘာသာ အရပ္သားဘဝနဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္ ဘယ္အထက္လူႀကီးမွ ေၾကာက္စရာမလို၊ ကၽြန္ခံစရာမလိုဘဲ တဝမ္းတခါး ေလာက္ငေအာင္ ေနထိုင္၊ စားေသာက္ ႏိုင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ စစ္သားဘဝနဲ႕ ဒီလို အလုပ္ေတြပဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတယ္။ ရလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္၊ အသီးအပြင့္က်ေတာ့လည္း လူႀကီးအိမ္ကိုသာ အဓိကေရာက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္က် မေသရံုစား၊ အရွက္လံုရံုဝတ္၊ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုဘဝ တာဝန္မေက်ျဖစ္ေနရတာေတြဟာ အရင္တုန္းကနဲ႕ လက္ရွိ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းေတြက အေျခခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ပကတိ ဘဝေတြ ျဖစ္တယ္။
ဒီလို စုတ္ျပတ္ႏံုျခာ ခြၽတ္ျခဳံက်ေနတဲ့ လူ႕ဘဝေတြမွာ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ ခိုင္ခံ့ရမယ္ဆိုတာလည္း လက္ေတြ႕မလြယ္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ ရူးသြပ္မႈသက္သက္သာ ျဖစ္ကုန္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့၊ အာဏာယူထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို လံုေလာက္တဲ့ ေထာက္ပံ့မႈမေပးတာဟာ လက္နက္မဲ့ ျပည္သူဆီက ဓါးျပတိုက္စား၊ ျခိမ္းေျခာက္ ေငြညွစ္စားၾကလို႕ သြယ္ဝိုက္တဲ့နည္းနဲ႕ တရားဝင္အခြင့္ေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို မတရားမႈေတြ၊ အက်င့္ပ်က္မႈေတြေၾကာင့္ ျပည္သူနဲ႕ စစ္တပ္၊ ရဲ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အၾကား မုန္းတီးမႈ၊ ပဋိပကၡေတြဟာ ပိုႀကီးလာတယ္။
ဗမာျပည္မွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းက တုိင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာဝန္ေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ကတည္းက ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ ေနရာယူထားတဲ့အတြက္ အထက္ကတင္ျပသလို လူ႕က်င့္ဝတ္မညီတဲ့၊ လူ႕သိကၡာမရွိတဲ့၊ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ အခြင့္အေရး၊ တန္ဖိုးကို အေလးမထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပံုစံ စနစ္ေတြဟာ အရပ္သားအစိုးရ ဌာနေတြမွာလည္း ကူးစက္ၿပီး စနစ္ဆိုးဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္ကို္င္မႈ၊ လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားျခင္းမရွိမႈ၊ အာဏာအလြဲသံုးစားလုပ္မႈ၊ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈ၊ အက်င့္စာရိတၱ ယိုယြင္း ျခစားေနမႈေတြဟာ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္၊ အက်င့္စာရိတၱေဖာက္ျပန္မႈ ပံုစံမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့အေနနဲ႕ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ခရီးသည္ကို ေမာက္မာေစာ္ကားတဲ့ စပယ္ယာ၊ အက်င့္ပ်က္တဲ့ ရံုးဝန္ထမ္းအစ၊ အာဏာအလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္၊ ျပည္နယ္တိုင္းအဆင့္ဆင့္ အရာရွိႀကီးအလယ္၊ လူနာအေပၚ ေငြေၾကးအလိုအတြက္ပဲ ေစတနာမပါ ဆက္ဆံတတ္တဲ့ တတ္သိ ပညာရွင္ ဆရာဝန္ႀကီးအဆံုး လူမႈအေဆာက္အအံုရဲ႕ လူတန္းလႊာအသီးသီးမွာ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ပ်က္စီးမႈေတြဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ရွင္သန္ေနၿပီး စနစ္ဆိုးရဲ႕ သားေကာင္ေတြအေနနဲ႕ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္။
ေနာက္အက်ိဳးဆက္တစ္ခုကေတာ့ နယ္ေတြမွာ၊ လူမ်ိဳးစုေဒသေတြမွာ စစ္တပ္က လူထုအေပၚ မတရားမႈေတြ၊ ေနာက္ဆံုး စစ္ရာဇဝတ္မႈ (War Crimes)ေတြ ျဖစ္တဲ့အဆင့္ထိ လူသားမဆန္စြာ ျပဳမႈဆက္ဆံမႈေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြဟာ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး၊ အယူဝါဒ၊ လမ္းစဥ္ေရးရာ ကြဲျပားမႈေတြေၾကာင့္ဆိုတာထက္ အဓိကက်ဴးလြန္တဲ့ အစိုးရ စစ္တပ္အတြင္းမွာကိုက အထက္မွာ တင္ျပခဲ့သလို အထက္၊ ေအာက္ အဆင့္ဆင့္ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း အဓမၼ၊ မတရားသျဖင့္ ဆက္ဆံခံေနရတဲ့အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။
တပ္တြင္းမွာ မတရားမႈေတြနဲ႕ ယဥ္ပါးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေအာက္ေျခက အရာရွိငယ္၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေတြဟာ  ျပင္ပနဲ႕ ျပဳမူ ဆက္ဆံ လုပ္ကိုင္တဲ့ေနရာမွာလည္း ဒီလို မတရားတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြက အရိုးစြဲေနၿပီး သူတို႕ တပ္တြင္းမွာ ခံေနရတဲ့ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းဒုကၡေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႕လည္း လက္နက္မဲ့ ျပည္သူ၊ လူမ်ိဳးစု တိုင္းရင္းသားေတြ အပါအဝင္ အားလံုးကို ဖိေထာင္းၿပီး ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းမႈေတြ ပိုျဖစ္လာၾကတယ္။
စစ္တပ္က “ငါတို႕ေတာင္ ႏြားလို လုပ္ေပးေနရတာ၊ မင္းတို႕ အရပ္သားေတြလည္း လုပ္ေပါ့” ဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ လမ္းေဖာက္တယ္၊ တံတားေဆာက္တယ္၊ ေရတြင္းတူးတယ္၊ ေရကန္ေဖာ္တယ္  အစရွိတဲ့ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္တယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ကို  တာဝန္ယူအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္အေနနဲ႕ မျဖစ္မေန လုပ္ေပးရတဲ့ တာဝန္ ဝတၱရားျဖစ္တယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႕ စနစ္တက် လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းသာျဖစ္တယ္။ မဆိုင္တဲ့ စစ္သား၊ အရပ္သားေတြ ပါဝင္ပတ္သက္ရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ပညာမလိုတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသေဘာေဆာင္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ လူအင္အားမလံုေလာက္လို႕ အရပ္သားကို ေခၚခိုင္းခ်င္ရင္လည္း ထိုက္တန္တဲ့ အဖိုးအခေပးၿပီး လုပ္အားကို အသံုးျပဳရမွာသာ ျဖစ္တယ္။
စစ္တပ္က တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္တဲ့ အလုပ္သာ အဓိကျဖစ္ၿပီး သာမန္ျပည္သူလူထုကလည္း မိမိရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈကို လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းစြာ တရားဝင္ လုပ္ကိုင္ ဝမ္းစာရွာၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အခြန္ေတြကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းရြက္ဖို႕သာရွိတယ္။ အစိုးရက ျပည္သူေတြ ထမ္းတဲ့အခြန္ေငြ၊ ျပည္သူ႕ ဘ႑ာကိုအသံုးျပဳၿပီး ျပည္သူ႕အတြက္ တိုင္းျပည္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေတြကို သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးဌာန ျပည္သူ႕ဝန္ထမ္း ေတြမွတဆင့္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေပး၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးျခင္းဟာ ရိုးရွင္းတဲ့ အစိုးရ-ျပည္သူ ဆက္ဆံမႈ ပံုစံျဖစ္တယ္။
ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူမွ ေက်းဇူးတင္စရာ မရွိ။ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားမရွိ။ အစိုးရက အစိုးရ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ျပည္သူကလည္း ျပည္သူ႕အလုပ္ လုပ္ျခင္းသာျဖစ္တယ္။ အစိုးရက တံတားဘယ္ ႏွစ္စင္းေဆာက္တယ္၊ လမ္းအရွည္ဘယ္လာက္ေဖာက္တယ္ စတာေတြကို အစိုးရျပန္တမ္းေတြမွာ မွတ္တမ္းတင္ရံုကလြဲလို႕  ဒီလိုလုပ္ေပးေနပါတယ္၊ ဒီလုပ္ငန္းေတြမွာ စစ္တပ္ကလည္း ပါဝင္ကူညီေနပါတယ္ဆိုၿပီး အပိုၾကြားစရာ မလို။ စစ္တပ္လည္း ပါစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ျပည္သူလည္း ပါစရာ အေၾကာင္းမရွိ။
ဗမာျပည္လို ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ အက်ိဳးအျမတ္မပါတဲ့ လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္း၊ အရပ္ဖက္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြက အစိုးရရဲ႕ လုပ္ငန္းတာဝန္တခ်ိဳ႕၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စတာေတြကို ဝင္ေရာက္တာဝန္ယူေပးရတဲ့ ပံုစံေတြရွိတယ္။ ဒါဟာလည္း ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာရွိတဲ့ တာဝန္သိလူတဦးခ်င္းက မည္သူတဦးတစ္ေယာက္၊ အဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႕ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ မိမိသေဘာစိတ္ဆႏၵနဲ႕ ေစတနာသက္သက္ (volunteer) အရပ္ဖက္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းပံုစံ တိုင္းျပည္တာဝန္ကို တတပ္တအား ဝင္ေရာက္ထမ္းရြက္ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။
အစိုးရက အစိုးရတရပ္ လုပ္ေပးရမယ့္ အလုပ္တာဝန္ေတြကို မေက်ပြန္ရင္ အခ်ိန္ကာလ တခုအထိသာ တည္ရွိႏိုင္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ အစိုးရအျဖစ္ကေန ဆင္းေပးရမွာသာ ျဖစ္တယ္။ စစ္တပ္ကလည္း တိုင္းျပည္ကာကြယ္တာ၊ အေရးေပၚအေျခအေနေတြမွာ ဝင္ေရာက္ကူညီတာပဲ တာဝန္ရွိၿပီး၊ မဆိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ တာဝန္မရွိပါ။ ျပည္သူကလည္း ျပည္သူ႕ တာဝန္ အခြန္ထမ္းဖို႕သာရွိၿပီး ပ်က္ကြက္ရင္ ဥပေဒနဲ႕ အေရးယူခံရမွာသာျဖစ္တယ္။ အရပ္ဖက္လူမႈအဖြဲ႕အစည္း   ေတြကလည္း  ေစတနာမွန္မွန္၊ တကယ္အက်ိဳးအျမတ္မပါပဲ မိမိတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြကို မိမိသေဘာနဲ႕ ဝင္ေရာက္ထမ္းရြက္ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ရိုးရွင္းတဲ့၊ မလိုအပ္တဲ့ အပိုဆာဒါးေတြမပါတဲ့၊  ဒီမိုကေရစီ လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းမွာ ရွိရမယ့္ အစိုးရ၊ စစ္တပ္၊ ျပည္သူ၊ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း ဆက္ဆံေရးပံုစံနဲ႕ တာဝန္ေတြျဖစ္တယ္။
ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို ျပည္သူ (သို႕) အျခားမသက္ဆိုင္တဲ့ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမဟုတ္တဲ့ စစ္တပ္လို အဖြဲ႕အစည္း တခုခုက လူပုဂၢိဳလ္ေတြ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးေနရတာဟာ ဖက္စစ္ေခတ္ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းေဖာက္ဖို႕အတြက္ တာဝန္ယူရတဲ့ ဖက္ဆစ္ စစ္တပ္နဲ႕ ျပည္သူလူထုကို ေခၽြးတပ္လို  သေဘာထားတဲ့ တရားမွ်တမႈ မရွိတဲ့စနစ္သာ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္တယ္။
စစ္တပ္က စစ္တပ္ အလုပ္လုပ္၊ တာဝန္ေက်၊ ထိုက္တန္တဲ့ အခြင့္အေရးရ။ အစိုးရက အစိုးရ အလုပ္လုပ္၊ တာဝန္ေက်၊ ထိုက္တန္တဲ့ အခြင့္အေရးရ။ ျပည္သူက ျပည္သူ႕တာဝန္ေက်၊ ထိုက္တန္တဲ့ အခြင့္အေရးရ အစရွိသလို ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်၊ ကိုယ္နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ အခြင့္အေရး ကိုယ္ယူမယ္ဆို တိုင္းျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ ျပႆနာ အမ်ားစုဟာ ေျပလည္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။
ဒီလို ကိုယ္ႀကိဳးစားရင္၊ ကိုယ့္တာဝန္ဝတၱရား ေက်ရင္ တိုးတက္ႀကီးပြားတဲ့၊ ကုိယ္လုပ္သေလာက္ ကုိယ္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ေစတဲ့ ဓေလ့ဟာ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္မေရြး သာတူ၊ ခြင့္တူ၊ လြတ္လပ္ၿငိမ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္၊ ေနထိုင္ႏိုင္မႈကို အာမခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တိုင္းျပည္မွာ ရွင္သန္ႀကီးထြားမွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီလို တရားမွ်တ လြတ္လပ္တဲ့၊ လူ႕အခြင့္အေရး အျပည့္အဝလိုက္နာတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကသာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ကတည္းက လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းမွာ ထည့္သြင္း ရြက္ဆိုေနေပမယ့္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသးတဲ့ “ခြင့္တူညီမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ ျပည္” ကို တကယ္လက္ေတြ႕ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။
ဒီလို လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အက်င့္စရိုက္၊ လကၡဏာေတြ ဗမာျပည္မွာရွင္သန္ႀကီးထြားေစခ်င္ရင္ တနည္းအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအျမစ္တြယ္ရွင္သန္ေစခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံရဲ႕ လႈမႈအလႊာအသီးသီး၊ အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးမွာ ဒီမိုကေရစီ မ်ိဳးေစ့ေတြ ျဖန္႕က်က္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ေရခံ၊ ေျမခံေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးရမွာ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျပည္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာကို အစဥ္တစိုက္ လက္ရွိအခ်ိန္ထိလည္း ယူထားတဲ့၊ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့သလို မတရားမႈေတြလည္း ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ အင္အားႀကီးမား ခိုင္မာတဲ့အဖြဲ႕အစည္း အင္စတီက်ဴးရွင္း (Institution) တခုျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္မွာ ဒီမိုကေရစီဓေလ့၊ အေလ့အက်င့္ေတြ ရွင္သန္မွျဖစ္ပါမယ္။
ဒီမိုကေရစီ အေျခတည္ ျဖစ္ထြန္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ အရင္ကထက္ ပိုမိုရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံလာခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီးေတြအေနနဲ႕ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းတက် ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာင္ လုပ္ကိုင္ က်င့္ၾကံတဲ့ တပ္မေတာ္ပံုစံကို အတုယူ အားက်ၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့၊ လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အေလ့အက်င့္ေတြကို ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ ေမြးယူက်င့္ၾကံ ရွင္သန္ေစမယ္ဆိုရင္ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ တပ္မေတာ္ကို အမွန္တကယ္ တည္ေထာင္ႏိုင္ၿပီး တပါတည္း အစိုးရဌာန အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱယား အဆင့္ဆင့္နဲ႕ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ အလႊာအသီးသီးမွာပါ ဒီမိုကေရစီအေလ့အက်င့္ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မတရားမႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဖက္ထိပ္မ်ားနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ တေျဖးေျဖး ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး လြတ္လပ္မွ်တ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဖန္တီးလာႏိုင္ပါေစ။
ျငိမ္းခ်မ္းေအးသည္ ဩစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဘရစ္စဘိန္းျမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည့္ အိုင္တီနည္းပညာရွင္ တဦးျဖစ္သည္။