ေရႊလီမွာ ျမန္မာအလုပ္သမမ်ား အႏၲရာယ္ရွိ အလုပ္မ်ား လုပ္ေနရ

တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ ေရႊလီၿမိဳ႕၌ အႏၲရာယ္ရွိေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမမ်ား လုပ္ကိုင္ေနရသည္ဟု ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသမီး သမဂၢ BWU ၏ ၾကာသာပေတးေန႔ ထုတ္ အစီရင္ခံစာအရ သိရသည္။

ေရႊလီၿမိဳ႕ေပၚမွ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမ ၃၂ ဦးကို ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းကာ ထုတ္ျပန္ထားသည့္ “အသံမဲ့ သို႔မဟုတ္ ပုန္းကြယ္ ေနေသာ အရိပ္မ်ား” အစီရင္ခံစာတြင္ လိင္လုပ္ငန္း၊ ေက်ာက္ေသြး လုပ္ငန္းႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္း စသည့္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ အကာအကြယ္မဲ့ လုပ္ကိုင္ေနရသည္ဟု ပါရွိသည္။

“ေက်ာက္ေသြးလုပ္ငန္းမွာဆိုရင္ အင္ၾကင္းေက်ာက္ေတြကို ပံုေဖၚရတဲ့အခါ ဖံုမႈန္႔ အရမ္းမ်ားတယ္။ အဲဒါက မ်က္ႏွာဖံုး တပ္ထားမွပဲ ရမယ္။ ဒီကထြက္တဲ့ အေငြ႔ေတြ အမႈန္႔ေတြက က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္တယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ လုပ္တဲ့လူေတြလည္း ဒီလိုပဲ” ဟု BWU အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ေဒၚႏိုးႏိုးထက္စံ က ေျပာသည္။

ေက်ာက္ေသြးလုပ္ငန္းအမ်ားစုသည္ မနက္ ၆ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီထိ အလုပ္လုပ္ၾကရၿပီး က်န္းမာေရး ထိခိုက္မႈ၊ အလုပ္ခ်ိန္ မ်ားလြန္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ယင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို တ႐ုတ္လူမ်ဳိးတု႔ိက မလုပ္လိုၾကဟု ကာယကံရွင္ အလုပ္သမမ်ားက ေျပာသည္။

“က်မ တင္ပါးဆိုလည္း အမာခံုေပၚမွာ တေနကုန္လံုးထိုင္ရလို႔ အသားမာ တက္ေနၿပီ။ အလုပ္သမားေတြ အကုန္လံုး လည္း ေမ်ာက္ေတြလိုပဲ အသားမာ တက္ေနၿပီ။ ဒီအလုပ္က ပင္ပန္းတယ္။ ဖုန္မႈံ႔လည္း မ်ားေတာ့ တ႐ုတ္ေတြက မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြ ဓါတ္မွန္ ႐ုိတ္ၾကည့္ေတာ့ အမႈန္ေတြေၾကာင့္ အဆုတ္မွာ ဒဏ္ရာေတြ ရတာ ေတြ႔ရ တယ္။ ေပါလစ္တင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အရမ္းအနံ႔ဆိုးတဲ့ ဓါတုေဗဒ ပစၥည္းေတြ သံုးရတယ္။ အဲဒါေတြ ႐ႈမိေတာ့ ႏွာေခါင္း ပိတ္ေရာဂါ၊ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါ ခံစားရတယ္” ဟု အလုပ္သမတဦးကို ကိုးကား၍ အစီရင္ခံစာ၌ ေဖၚျပထားသည္။

ထို႔အတူ ဓါတုေဗဒ ဆိုးေဆးမ်ား အသံုးျပဳ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည့္ ပရိေဘာဂ အေရာင္တင္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း က်န္းမာေရး အကာကြယ္မဲ့ လုပ္ကိုင္ေနရသူမ်ားရွိသလို လိင္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာလည္း အကာအကြယ္မဲ့ အႏိုင္က်င့္ လိင္ဆက္ဆံျခင္းမ်ဳိး ႀကံဳေတြ႔ရၿပီး အမ်ဳိးသမီးအခ်ဳိ႕မွာ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားမ်ား၏ ဇနီးသည္အျဖစ္ ေရာင္းစားခံရျခင္းမ်ား ရွိသည္ဟု အစီရင္ခံစာ၌ ပါရွိသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စည္းပြားေရး တည္ၿငိမ္မႈ မရွိသျဖင့္ ပံုမွန္ ဝင္ေငြရရွိႏိုင္ရန္ႏွင့္ က်န္ခဲ့သည့္ မိသားစု မ်ားကို ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ စီးပြားေရး လည္ပတ္မႈ ေကာင္းေနသည့္ ေရႊလီၿမိဳ႕ကို အလြယ္တကူ ေရြးခ်ယ္
ၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚႏိုးႏိုးထက္စံက ေျပာသည္။

BWU ၏ စစ္တမ္းေကာက္ယူ ေဖၚျပခ်က္အရ ေရႊလီၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား တသိန္းေက်ာ္
ေနထိုင္ၿပီး ထိုအလုပ္သမားမ်ားမွာ လုပ္အားခႏွင့္ ထိုက္သင့္သည့္ လစာခံစားခြင့္၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ အပါအဝင္ အလုပ္သမားမ်ား ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ခံစားခြင့္ မရရွိၾကဟု ဆိုသည္။

“တ႐ုတ္ေတြ ဆိုလို႔ရွိရင္ တလကို အေျခခံလစာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ ေထာင္ မေက်ာ္ရင္ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ အဲဒီမွာ
ျမန္မာေတြက တလကို ေဒၚလာ ၂ ရာေက်ာ္ ၃ ရာနဲ႔ လုပ္ၾကရတယ္။ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္မႈ ျဖစ္ရင္လည္း ေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားက ေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေလွ်ာက္ခြင့္ မရဘူး” ဟု ေဒၚႏိုးႏိုးထက္စံ က ေျပာသည္။

တ႐ုတ္-ျမန္မာ စကားျပန္ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနသူ မမူမူ ကလည္း ေရႊလီၿမိဳ႕ေပၚရွိ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားစုမွာ လုပ္ခလစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ တ႐ုတ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ အႏိုင္က်င့္ ခ်ယ္လွယ္ျခင္းကို ခံရေၾကာင္း မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

“ဒီမွာက အခက္ခဲေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္။ တလျပည့္မွ လခထုတ္ေပးတယ္။ ေပးရင္လည္း ၆ ရာ ရမယ္ဆိုရင္ ၄ ရာပဲ ထုတ္ေပးတယ္။ ၂ ရာကို စေပၚသေဘာမ်ဳိး ယူထားမယ္။ အဲဒီ ယူထားတဲ့ ၂ ရာကို ၆ လျပည့္မွ၊ တႏွစ္ျပည့္မွ ထုတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ညစ္တာေပါ့ေနာ္။ တႏွစ္ျပည့္ေအာင္ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ထြက္သြားရင္ အဲဒီစေပၚေငြေတြ ႐ႈံးတာေတြ မ်ားတယ္။ ၿပီးလို႔ရွိရင္ လဝက္ေလာက္ပဲ အလုပ္လုပ္ၿပီးထြက္ရင္ အဲဒီလဝက္စာ မရၾကဘူး။ ေလာပန္း
ေတြက အလုပ္ခ်ိန္ကိုလည္း မနက္ ၆ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီမွ အလုပ္သိမ္းတယ္” ဟု မမူမူက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

ေရႊလီၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ တ႐ုတ္အစိုးရက အလုပ္လုပ္ခြင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးထားျခင္း မဟုတ္သည့္အတြက္ အစိုးရထံ တိုင္ၾကားႏိုင္ျခင္း မရွိသလို အျခား အလုပ္သမားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္း မရွိဟု အစီရင္ခံစာက ေထာက္ျပသည္။

တ႐ုတ္အစိုးရႏွင့္ ေဒသခံ ယူနန္အာဏာပိုင္မ်ားအေနျဖင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို လုပ္အားခႏွင့္ တူညီေသာ တန္ဘိုးကို ေပးေဆာင္ရန္၊ ႏိုင္ငံျခားသား ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကို တရားဝင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ထုတ္ျပန္ေပးရန္၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ား တိုင္ၾကားခြင့္ရွိရန္၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ေပးရန္ႏွင့္ အလုပ္သမား အဖြဲ႔စည္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးရန္ တို႔ကို BWU က ေတာင္းဆိုထားသည္။